მას არ შეუძლია ლაპარაკი, თუმცა, თვალებით ყოველთვის გამოხატავს მადლიერებას.
წერილი თქვენი გადარჩენილი ძაღლისგან:
"მე ვიწექი ცივ კიბეზე და ვუყურებდი კედლის ერთ წერტილს. შიმშილის შეგრძნება გამქრალი მქონდა, უბრალოდ მოწყენილი ვიყავი. არც ის ვიცოდი, რატომ ვიყავი ამ ადგილზე და არც ის საიდან მოვხვდი აქ
პირველად, როცა ქვა მომხვდა, 1 თვის ვიყავი. შიმშილიც მაშინ ვიგრძენი, როცა დედის რძეს აღარ ვჭამდი. ვხედავდი, როგორ ასეირნებდნენ სხვა ძაღლებს პატრონები, მინდოდა მათთან ყოფნა. მივუახლოვდებოდი, ვეთამაშებოდი, მაგრამ შემდეგ ისევ მარტო ვრჩებოდი.
არასოდეს დამავიწყდება დღე, როცა პირველად შენ შეგხვდი. კარგს აღარაფერს ველოდი, მხოლოდ შიში, შიმშილი და სიცივე იყო ჩემი თანამგზავრი. არც ის წამები დამავიწყდება, როცა ხელში ამიყვანე და გულში ჩამიხუტე, აქამდე ხომ ყველა ცუდად მექცეოდა. პირველად ვიგრძენი ადამიანისგან სითბო. სახლიც პირველად ვნახე და გემრიელი საკვებიც პირველად შენ მომაწოდე.
მადლობა, რომ დღეს მაქვს ჩემი ადგილი და არ მეშინია დაძინების. მადლობა, რომ მჩუქნი სითბოსა და სიყვარულს. მადლობა, რომ მომეცი ნება ვიცოცხლო იმისთვის, რომ ვიღაც მიყვარდეს ამ ქყვეყანაზე. მადლობა შენ, რომ დამიბრუნე სიცოცხლის ხალისი!"
ასევე იხილეთ:
"მე ძაღლი ვარ!"
ჩემს საუკეთესო მეგობარს - "მინდა, ყოველთვის გახსოვდე"
წერილი მათთვის, ვინც ძაღლი თავშესაფრისთვის გაიმეტა