ძალიან მიყვარხარ, თუმცა ჩემი წერილით, მინდა, უმნიშვნელოდ გისაყვედურო და იმედია, არ გამებუტები:
ხშირად ძილის დროს, შენ ისე ხარ მოკალათებული, ჩემი ადგილი არ არის. რამდენჯერაც გთხოვ, რომ გვერდით გაიწიო ან ჩემს ფეხთან გადაინაცვლო, ჩემს თავზე რატომ ცოცდები და იძინებ?!
თეფში, სადაც შენი საკვები დევს არის შენი, ხოლო, რომელიც მაგიდაზე დევს არის ჩემი. რატომ გინდა, რომ ყოველთვის ჩემი თეფშიდან მიირთვა? მე ხომ არ ვჭამ შენს საჭმელს?!
როდესაც ავდივარ კიბეზე, რატომ ცდილობ ჩემი ფეხის ახლოს სირბილს?! ხომ შეიძლება, ფეხი დამიცდეს და ჩამოვარდე კიბიდან?! მე არ ვარ ისეთი სწრაფი, როგორიც
არ მეგონა, ჩემი მყუდროებისთვის, რომ უფრო დიდი საწოლის ყიდვა იქნებოდა საჭირო, იმის გათვალისწინებით, რომ ორი ზრდასრული ადამიანი თავისუფლად ეტევა. თუმცა, როდესაც შენ ჩემს საწოლზე გძინავს, მე დივანზე ვწვები, იმიტომ რომ ჩემი ადგილი აღარ არის. ცნობისთვის, შენ გაქვს საწოლი, რომელიც ძალიან კომფორტულია.
არც ისე პატარა სივრცეა ჩვენს სახლში, თუმცა კომპიუტერთან ყოფნისას, შენ ყოველთვის კლავიატურაზე გინდა დაწოლა. გაიხედე აქეთ-იქით, რამდენი ადგილია! შეგიძლია, სხვაგან, ბევრად უფრო კომფორტულად იგრძნო თავი და მეც ხელს აღარ შემიშლიდი.
ძალიან ხშირად ვსარგებლობ აბაზანით და არ არის აუცილებელი, ყოველი შესვლის დროს, შენც იქ იყო და თვალს მადევნებდე. შენ გარეშეც შემიძლია, მშვიდად მივიღო აბაზანა.
ეს არასრული ჩამონათვალია იმისა, რისი თქმაც მინდოდა. ძალიან მინდა, ყველა ჩემი თხოვნა გაითვალისწონო, თუ ეს შენთვის არ არის რთული შესასრულებელი.
ამ წერილს შემოსასვლელ კართან დავკიდებ, რომ არ დაგავიწყდეს.
მიყვარხარ, იმიტომ რომ ჩემი ოჯახის წევრი ხარ. გკოცნი ბევრს!
სიყვარულით, შენი ერთგული პატრონი..."
ასევე იხილეთ:
რჩევები ცხოველებისგან, როგორ გავხდე ბედნიერი
ლაბრადორის სიყვარულის გამო კატა სახლიდან გაიქცა
მხოლოდ მათთვის, ვისაც ცხოველები უყვარს
