"მე და რუფუსი 2010 წელს შევხვდით ერთმანეთს, მაშინ როდესაც გაზის გასამართ სადგურზე ვიყავი. მამაკაცი მომიახლოვდა და მკითხა: შევძლებდი თუ არა ამ ძაღლის აყვანას (ის იქვე დარბოდა). თავიდან ცოტა დავიბენი. მამაკაცმა მომიყვა, რომ ეს ძაღლი 1 წელია რაც ამ ტერიტორიაზე
როდესაც სახლში მივიყვანე, სადაც მე და ერთი სტუდენტი გოგონა ვცხოვრობდით. ჩემი მეგობარი გაბრაზდა და მითხრა, რომ ეს "უშნო" ძაღლი ოთახში არ გამეჩერებინა. ამიტომ რუფუსს უკანა ეზოში მოვუწყე პატარა სახლი.
რამდენიმე საათის შემდეგ დავბრუნდი ეზოში რუფუსის სანახავად, თუმცა იქ აღარ დამხვდა. მე და ჩემს ბინაში მცხოვრებმა გოგონამ ბევრი ვეძებეთ და მეზობელ ეზოში ვიპოვეთ. ძალიან გაგვიჭირდა, რომ ის ისევ ეზოში დაგვებრუნებინა, არ მენდობოდა. ამიტომ დავუდე საკმაო რაოდენიობის საკვები, რომ აღარ გაქცეულიყო.
მეორე დღესაც იგივე გააკეთა, მეზობლის ეზოში შესულიყო, ძალიან გავბრაზდი ჩემს თავზე, რათა ვერ ვახერხებდი მის შეჩვევას, ის არ მენდობოდა. თუმცა, რამდენიმე ხანში ის თვითონვე დაბრუნდა. გადავწყვიტე მეტი დრო დამეთმო მისთვის, რათა მისი ნდობა მომეპოვებინა: ვეფერებოდი, მეტ ყურადღებას ვაქცევდი, რამდენიმე დღის შემდეგ ჩემმა მისდამი თბილ დამოკიდებულებამ, შედეგი გამოიღო და რუფუსს ჩემი დანახვა ძალიან ახარებდა.
რუფუსი ჩემი მშობლების სახლში გადავიყვანე საცხოვრებლად, ნელ-ნელა ძაღლი ძალიან შეიცვალა, – გახდა უფრო მხიარული, როდესაც რამე უხაროდა ენაგადმოგდებული მაგიდის გარშემო დარბოდა, თვითნვე მოდიოდა ჩვენთან და ითხოვდა, რომ მოვფერებოდით.
სულ ცოტა ხნის წინ ცემის, შიმშილისა და დამცირებისგან დათრგუნული ძაღლი, მხიარულ კოპანიონად იქცა.
ძალიან ბედნიერი ვარ, რომ რუფუსი დღეს ჩვენთან თავს კარგად გრძნობს. მიხარია, როცა ვუყურებ, თუ როგორ თამაშობს ეზოში და განიცდის ბედნიერებას ამ ცხოვრებით. როდესაც რუფუსი მხედავს, ყოველთვის მადლიერების თვალებით მიყურებს, იმისათვის, რომ ქუჩის სასტიკ ცხოვრებას გამოვარიდე და ბედნიერი ცხოვრება ვაჩუქე. მე მჯერა, რომ ცხოველი ყოველთვის გრძნობს და მადლიერია იმ ადამიანის, ვინც მას დახმარების ხელს გაუწვდის."
